Przed Wami trzecia część koncertowania podsumowania roku.
Z każdym kolejnym nieopisanym dotąd koncertem akapity stają się coraz dłuższe… Jeśli nadal tu ze mną jesteście, to chyba nie macie nic innego do roboty.
Tak czy inaczej — jeśli jesteś wyznawcą zasady TL;DR to zapraszam na Kwejka. A jeśli nadal masz ochotę trochę poczytać, to klikaj dalej.
Kontynuując temat — lecimy z kolejna partią koncertów, które miałem okazję zobaczyć w 2015.
Dzisiaj w dużej mierze odsyłam Was do innych tekstów tutaj na blogu. Ale będzie też kilka słów o (już nie Coke) Live Festivalu.
Wspomniałem ostatnio, że w 2015 postanowiłem zmierzyć się z koncertowym wyzwaniem z bucket listy. Numer 51: Zaliczyć w ciągu 12 miesięcy ilość koncertów równą swojemu wiekowi.
I o realizacji tego planu chciałbym Wam w najbliższych dniach opowiedzieć.
Dzisiaj miało być tanecznie. Ale okazało się, że przegapiłem nowy singiel Charlesa Bradley’a. Utwór, który zapowiada nową płytę. Album, który ma pojawić się w kwietniu 2k16. Więc wiecie — nie mogło go tu zabraknąć. Więc jest — na otwarcie.
Ale mam nadzieję, że tanecznie też trochę jednak jest. Bo na zamknięcie z kolei nowe London Elektricity. A pomiędzy też coś tam ciekawego powinno się wydarzyć.
Odcinek jedenasty przynosi także pewną zmianę. Chcieliście, to macie. Zamiast pięciu osobnych jutubów, od dziś znajdować tu będziecie jeden odtwarzacz. Dzięki temu w każdy kolejny poniedziałek wystarczy zrobić tu dwa kliknięcia.
PIERWSZY W LAJKA. A drugi w odpalenie playlisty. I można sobie iść i czytać fejsbuki, w tle słuchając sztosów. O.
Aha, mówiłem już o kliknięciu lajka? No to cześć.
Jakiś czas temu znajoma wspomniała mi o wyzwaniu, które sobie rzuciła w związku ze świętowanym ćwierćwieczem. Brzmiało ono: zobaczyć 25 koncertów w ciągu 12 miesięcy.
Spodobało mi się do tego stopnia, że stosowny punkt wpisałem do swojej bucket listy. Numer 51: Zaliczyć w ciągu 12 miesięcy ilość koncertów równą swojemu wiekowi. I postanowiłem zrealizować to w 2015.
Czy udało się ten plan zrealizować opowiem Wam w najbliższym czasie. Niezależnie od wyniku, odpuściłem w tym roku wiele fajnych wydarzeń.
Ale tylko trzech tak na prawdę żałuję.Czytaj dalej »Koncerty, których nie zobaczyłem
Ostatnie w którym wziąłem udział wydarzenie tegorocznego festiwalu było idealną jego klamrą. Zarówno w kontekście muzycznym, jak i wykonawczym.
I tym postem kończę temat 25. edycji Festiwalu Kultury Żydowskiej. Licząc na to, że w przyszłym roku również będzie mi dane stworzyć podobną relację.
Dla mnie był to najważniejszy koncert tegorocznej edycji. Sprawiał, że wszystko inne w programie festiwalu było tylko miłym dodatkiem.
Szósty koncert, który miałem okazję zobaczyć w ramach 25. Festiwalu Kultury Żydowskiej. I kolejna mocna pozycja w tegorocznym programie sekcji OFF.
Niezwykle barwny muzycznie projekt reprezentujący nowe brzmienia z Izraela, zestawiany wśród najciekawszych zespołów z Izraela wartych obserwowania w 2015. Smacznego.
Midnite Session to festiwalowa tradycja afterów na zakończenie każdego dnia koncertowego. O północy w podziemiach Alchemii, w oparach alkoholu i dymu, na scenie pojawiają się muzycy z różnych zespołów, by w zupełnie nieformalnych okolicznościach wspólnie poimprowizować.
Słyszałem o tych imprezach dużo, ale nigdy nie udało mi się na nie trafić. Gdy w festiwalowym rozkładzie jazdy zobaczyłem, że tego dnia scenę dzielić mają Alte Zachen i Kutiman, wiedziałem że następnego dnia będę chodził niewyspany.
Dziesięć tygodni z rzędu staram się Wam umilać poweekendowy powrót do rzeczywistości.
Okazuje się, że nawet są i tacy, którzy swój pracowy tydzień zaczynają Sztosami, a kończą Piąteczką. I ja to szanuję!
Ich koncert traktowałem jako ciekawostkę. Ale nie byłem pewien czy się wybiorę.
Ostatecznie doszedłem do wniosku, że surferski rock w starej, przepięknej synagodze to jest coś co chcę zobaczyć na żywo. I nie pożałowałem.
Gdyby chcieć opisać jednym słowem koncert Oriego w kategorii “show” i performensu, to można by powiedzieć “ascetycznie”. Gdyby chcieć zrobić to samo z Maślanej Trójce to rzekłbym: “nudno”.
Na szczęście tylko w warstwie wizualnej. Bo muzycznie wszystko się zgadzało.
W ciągu najbliższych dni publikować tu będę podsumowanie kilku koncertów z tegorocznego Festiwalu Kultury Żydowskiej.
Patrząc na szklankę do połowy pustą można traktować to jako skandal, że publikuję te treści pół roku po skończeniu FKŻ. Ja jednak staram się widzieć tą samą szklankę w połowie pełną. Dlatego — na pół roku przed kolejną edycją — pokazuję Wam jak fajnie było w 2015, żebyście zaplanowali sobie wolny tydzień za pół roku i wpadli na kolejną odsłonę. O.
Z końcem czerwca, dzięki uprzejmości organizatorów Festiwalu Kultury Żydowskiej, miałem okazję uczestniczyć w tegorocznej edycji jako akredytowany bloger.
O najciekawszych punktach muzycznego programu pisałem wtedy w dedykowanym poście. Udało mi się uczestniczyć w prawie wszystkich koncertach z tej listy. Poza jednym, który zastąpiłem innym wydarzeniem. I przyznam szczerze, że żaden z wykonawców nie zawiódł.
Czas na podsumowanie tego co miałem okazję zobaczyć, posłuchać i sfotografować. Przez najbliższe dni znajdziecie tu moje wspomnienia z tego wydarzenia wraz z fotodokumentacją.
Zaczynamy od reprezentantów Krakowa.
Poniedziałkowe sztosy stały się tutejszą tradycją niczym piąteczkowe piąteczki.
Dzisiaj zaczynam Lilu, która w końcu wydała długo wyczekiwany nowy album. Choć tutejszy numer — również na tej płycie obecny — pochodzi z 2013.
A poza tym trochę elektroniki i popu. A co mi tam. Smacznego.
Jakiś czas temu napisałem, że gdybym miał stworzyć listę koncertów – marzeń, to składałaby się z trzech pozycji. Znalazłyby się na niej: Rage Against The Machine, Beastie Boys oraz The Roots.
Pierwszego raczej nie zobaczę, drugiego nie zobaczę na pewno, trzeci — mimo początkowego fatum — ostatecznie udało mi się zaliczyć. Ale mogę się cofnąć w czasie i zobaczyć ich pierwsze koncerty. A Wy razem ze mną. Jeśli to w ogóle kogokolwiek interesuje.
Takiego gatunkowego misz-maszu jeszcze chyba w tej serii nie było.
Od jazzowo — soulowy singiel Jamesa Huntera Sześć i Skyzoo z równie jazzowo — soulowym refrenem, przez powrót Craiga Davida, gościnny udział Woodkida, po dość dziwie połamanego Marka Johnsona.
Smacznego.
Ustalmy jedną rzecz na początku. Coś co niektórym z Was pozwoli trochę mniej zadławić się kaszanką w trakcie czytania kolejnych akapitów. Otóż… nigdy nie byłem psychofanem Dilated Peoples.
Ale choć nie znam dokładniej pełnej twórczości, to zdecydowanie szanuję chłopaków z L.A. Dlatego w myśl zasady „pamiętaj o korzeniach, bo korzenie trzeba mieć” — gdy dowiedziałem się, że grać będą u mnie w mieście, wiedziałem gdzie będę tego wieczoru.