Kilka dni temu pokazywałem Wam mocno spóźnioną relację z koncertu Kronos Quartet, który zagrali w ramach tegorocznego Festiwalu Kultury Żydowskiej.
Dziś kolejna galeria — tym razem na tapetę trafiają Bracia Nazaroff.
Przed Wami trzecia część koncertowania podsumowania roku.
Z każdym kolejnym nieopisanym dotąd koncertem akapity stają się coraz dłuższe… Jeśli nadal tu ze mną jesteście, to chyba nie macie nic innego do roboty.
Tak czy inaczej — jeśli jesteś wyznawcą zasady TL;DR to zapraszam na Kwejka. A jeśli nadal masz ochotę trochę poczytać, to klikaj dalej.
Kontynuując temat — lecimy z kolejna partią koncertów, które miałem okazję zobaczyć w 2015.
Dzisiaj w dużej mierze odsyłam Was do innych tekstów tutaj na blogu. Ale będzie też kilka słów o (już nie Coke) Live Festivalu.
Ostatnie w którym wziąłem udział wydarzenie tegorocznego festiwalu było idealną jego klamrą. Zarówno w kontekście muzycznym, jak i wykonawczym.
I tym postem kończę temat 25. edycji Festiwalu Kultury Żydowskiej. Licząc na to, że w przyszłym roku również będzie mi dane stworzyć podobną relację.
Dla mnie był to najważniejszy koncert tegorocznej edycji. Sprawiał, że wszystko inne w programie festiwalu było tylko miłym dodatkiem.
Szósty koncert, który miałem okazję zobaczyć w ramach 25. Festiwalu Kultury Żydowskiej. I kolejna mocna pozycja w tegorocznym programie sekcji OFF.
Niezwykle barwny muzycznie projekt reprezentujący nowe brzmienia z Izraela, zestawiany wśród najciekawszych zespołów z Izraela wartych obserwowania w 2015. Smacznego.
Midnite Session to festiwalowa tradycja afterów na zakończenie każdego dnia koncertowego. O północy w podziemiach Alchemii, w oparach alkoholu i dymu, na scenie pojawiają się muzycy z różnych zespołów, by w zupełnie nieformalnych okolicznościach wspólnie poimprowizować.
Słyszałem o tych imprezach dużo, ale nigdy nie udało mi się na nie trafić. Gdy w festiwalowym rozkładzie jazdy zobaczyłem, że tego dnia scenę dzielić mają Alte Zachen i Kutiman, wiedziałem że następnego dnia będę chodził niewyspany.
W ciągu najbliższych dni publikować tu będę podsumowanie kilku koncertów z tegorocznego Festiwalu Kultury Żydowskiej.
Patrząc na szklankę do połowy pustą można traktować to jako skandal, że publikuję te treści pół roku po skończeniu FKŻ. Ja jednak staram się widzieć tą samą szklankę w połowie pełną. Dlatego — na pół roku przed kolejną edycją — pokazuję Wam jak fajnie było w 2015, żebyście zaplanowali sobie wolny tydzień za pół roku i wpadli na kolejną odsłonę. O.
Z końcem czerwca, dzięki uprzejmości organizatorów Festiwalu Kultury Żydowskiej, miałem okazję uczestniczyć w tegorocznej edycji jako akredytowany bloger.
O najciekawszych punktach muzycznego programu pisałem wtedy w dedykowanym poście. Udało mi się uczestniczyć w prawie wszystkich koncertach z tej listy. Poza jednym, który zastąpiłem innym wydarzeniem. I przyznam szczerze, że żaden z wykonawców nie zawiódł.
Czas na podsumowanie tego co miałem okazję zobaczyć, posłuchać i sfotografować. Przez najbliższe dni znajdziecie tu moje wspomnienia z tego wydarzenia wraz z fotodokumentacją.
Zaczynamy od reprezentantów Krakowa.
Ustalmy jedną rzecz na początku. Coś co niektórym z Was pozwoli trochę mniej zadławić się kaszanką w trakcie czytania kolejnych akapitów. Otóż… nigdy nie byłem psychofanem Dilated Peoples.
Ale choć nie znam dokładniej pełnej twórczości, to zdecydowanie szanuję chłopaków z L.A. Dlatego w myśl zasady „pamiętaj o korzeniach, bo korzenie trzeba mieć” — gdy dowiedziałem się, że grać będą u mnie w mieście, wiedziałem gdzie będę tego wieczoru.
Gdyby ktoś spytał mnie, jak bawiłem się na sobotnim koncercie FLUE i późniejszym afterze granym przez Dobrego Kicka i Plasha to mógłbym odpowiedzieć jednym słowem: TAŃCZYŁEM.
A to ostatnio nie zdarza się dość często.
Na podstawie koncertowych frekwencji w ostatnim czasie dochodzę do wniosku, że syndrom inżyniera Mamonia wciąż jest tak bardzo prawdziwy… I dotyczy nie tylko głównego nurtu, ale widoczny jest również w podziemiu.
Ludzie wolą słuchać piosenki, które znają. Dlatego znani i lubiani, choć nie zawsze na to zasługują, wypełniają sale koncertowe po brzegi. A kocury na dorobku występują dla garstki osób.
Ma to swoje plusy. O czym po raz kolejny przekonałem się w sobotę w Poli.
25 czerwca startuje 25 edycja Festiwalu Kultury Żydowskiej. Większość krajan kojarzy z dwiema rzeczami — koncertem na Szerokiej i żydowskim jazzem czyli muzyką klezmerską.
Przyglądam się festiwalowemu rozkładowi jazdy od kilku lat i choć zawsze te klezmerskie dźwięki dominowały, to co roku udawało mi się znaleźć jakąś nowobrzmieniową perełkę. A to SoCalled z C‑Rayz Wallzem w chórkach, a to Matisyahu akustycznie, a to Abraham INC czy The Apples.
Dziś przegląd przez wykonawców, którzy przykuli moją szczególną uwagę. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć większość z nich w najbliższych dniach w Krakowie.
Pewne rzeczy do siebie nie pasują — kwiatek do kożucha, mleko do herbaty czy koncert hip-hopowy do galerii handlowej.