“Thinking too much, doing too little. A zawsze chodziło przecież tylko o to, by pisać”. Tymi słowami 24 lipca 2012 zakończyłem krótki wstępniak, który zapoczątkował istnienie marki My Name Is Aks. Pozwólcie, że podzielę się dziś z Wami kilkoma przemyśleniami. I rozdam kilka koszulek.
Udało się. Po kilku latach starań w końcu udało mi się dostać na największą (jedyną?) konferencję dla blogerów w Polsce.
I dziś kilka słów na ten temat. Chyba. Bo w sumie… Tak naprawdę — nie do końca o tym.
Koniec roku sprzyja podsumowaniom.
Jednak zanim wjadą alfabetyczne podsumowania branży interaktywnej oraz tego muzyki w Polsce i na świecie pozwólcie, że podzielę się kilkoma przemyśleniami dotyczącymi jednego z ważniejszych moich projektów w 2016.
Trololololo. Napisz tu jakiegoś wstępniaka, jak już będziesz wiedział o czym w ogóle będzie ten post.
Znowu odnoszę się do tekstu udostępnionego przez Krzysztofa Gonciarza. Obiecuję, że robię to ostatni raz.
Przynajmniej w najbliższym czasie.
W minioną niedzielę, po kilku latach blogowania miałem swoje dwie sekundy w blasku. Okazuje się jednak, że nie byłem na nie gotowy, a nagły przypływ popularności mnie przerósł.
W kilku słowach o tym, jak do tego doszło.
Czytaj dalej »#EfektGonciarza, czyli DDoS na własne życzenie
Złota zasada czytelników tegoż bloga brzmi: pamiętaj abyś w piąty dzień tygodnia zajrzał sprawdzić nową Piąteczkę.
Wszystko byłoby okej, gdyby nie fakt, że… nie opublikowałem żadnej nowej od trzech tygodni. I dzisiaj postanowiłem być z Wami absolutnie szczery w tym temacie.
To miał być kolejny post, w którym narzekam, że publikuję codziennie kontent na jednym z czterech blogów. Że do tej pory powstało ponad 220 tekstów. I że zostało niecałe 150 dni. I że jest mi z tego powodu ciężko.
Ale dziś będzie zupełnie inaczej.
Bo zainspirował mnie do tego pewien bloger. Który wymiękł.
Dzisiejszy tekst miał nieść radosną nowinę. Miałem Wam obwieścić, że uruchomiłem, a w zasadzie — zreaktywowałem czwartego bloga.
Zamiast tego pozwólcie, że opowiem Wam pewną historię.
Dzisiaj mija pół roku od czasu, gdy postanowiłem publikować jeden post dziennie.
I przyznam szczerze, że trochę ciągnie mnie to w dół…
Muszę Wam wyjawić pewną rzecz.
Od około prawie dwóch miesięcy bierzecie udział w pewnym eksperymencie. Żeby nie było za wesoło powiem otwarcie — jako czytelnicy nie wypadacie w nim najlepiej…
O mojej aktywności na Fejsbuku pisałem tu już niejednokrotnie.
Czasem wspominałem również o tym, że posiadam fanpejdża. Dzisiaj opowiadam trochę o jego historii, odpowiadam na pytanie po co jest mi on oraz podpowiadam jak w gąszczu fejsbukowych treści nie gubić tych ode mnie.
Trzy lata temu przywitałem się z Państwem pierwszym postem. Rok później opisałem punkt, w którym się znajduję. Rok temu… zapomniałem o rocznicy.
A dziś? Dokonuję rewizji, podsumowuję i… witam Cię w elitarnym gronie.
Od kilku tygodni próbuję Wam wmówić że weekend się nie zacznie dopóki nie sprawdzicie mojej piąteczkowej Piąteczki..
Dziś powinna tu wylądować cześć dziesiąta. Ale jej nie będzie. Z kilku powodów.
Najwięcej treści na bloga powstaje w trakcie spacerów z psem.
Szkoda, że tylko ułamek z tego faktycznie tu trafia.