“Forks over knives” to doku­ment, na którego zapowiedź natknąłem się w trak­cie poszuki­wań ciekawych filmów o tem­atyce kuli­narnej i żywieniowej.

Szukałem go bard­zo dłu­go. Jeszcze w cza­sach, gdy w Zło­tych Łukach zamaw­iałem pow­ięk­szony zestaw z bułką z dwoma kotle­ta­mi, a po przyjś­ciu do domu robiłem jajecznicę na boczku i tosty z poczwórną iloś­cią sera.

Znalazłem go w momen­cie, gdy z fast­foodów zrezyg­nowałem całkowicie, po ser, jaj­ka czy mleko nie się­gałem od kilku tygod­ni… i tylko mię­so od cza­su do cza­su dziabnę…

Mój wegański eksperyment

We wrześniu rozpocząłem ekspery­ment, o którym przeczy­tać może­cie w poprzed­nim wpisie. Najwyższy czas go pod­sumować, co postaram się uczynić już wkrótce.

Wniosek jest jeden: coś, co z początku miało być pewnego rodza­ju doświad­cze­niem z jas­no określony ter­min zakończenia, po mału zmienia się w coś więcej.

Obiecałem sobie, że nie będę nawracał. Że nie będę trąbił o tym, jak mi z tym wszys­tkim dobrze i że każdy mięsar­i­an­in kroczy drogą ku zatrace­niu. Że nie będę jed­nym z tych wege kaznodziejów.

Robię to dla siebie. Ot, co.

Widelce ponad noże

“Forks over knives” to opowieść o wega­nizmie pokazana w… anal­i­ty­czny sposób. Nie odwołu­je się do drasty­cznych obrazów ukazu­ją­cych cier­pi­e­nie kur w przepełnionych klatkach, pełnych prz­er­aże­nia krowich oczu na chwilę przed ubo­jem czy ocieka­ją­cych krwią świńs­kich połówek wiszą­cych na haku.

To opowieść o dwóch lekarzach, którzy na pod­staw­ie swoich obserwacji i dłu­go­let­nich badań dos­zli do wniosku, że najm­niej chorób ser­ca, nowot­worów czy cukrzy­cy wys­tępu­je wśród pop­u­lacji, w których dietach domin­u­ją warzy­wa zami­ast pro­duk­tów zwierzę­co pochodnych.

Warto zaz­naczyć, że dos­zli oni do powyższych wniosków na pod­staw­ie zupełnie nieza­leżnych od siebie badań.

Ten film jest jak “Super Size Me”. Jed­ni stwierdzą manip­u­lację fak­ta­mi, inni uzna­ją go za ostate­czną oręż w walce o własne rac­je. Tak czy inaczej — warto obejrzeć.