Osad­zona w lat­ach siedemdziesią­tych his­to­ria kilku czarnoskórych kumpli, którzy pokochali miłoś­cią najszcz­er­szą raczku­jącą i jeszcze nie zamkniętą w żad­nych szty­wnych definic­jach kul­turę hiphopową to rzecz, na którą czekałem ślin­iąc się niemiłosiernie.

Czy coś mogło pójść nie tak?

Uwa­ga: będą spoil­ery. Delikatne. Ale jed­nak będą.

Vinyl

Wszys­tko zaczęło się od “Viny­la”.

Opowieść o Richim Finestrze, nieprzewidy­wal­nym dyrek­torze wytwórni pły­towej wciągnęła mnie bez resz­ty. Też lata 70., też NYC. Poz­na­je­my go w momen­cie pod­pisy­wa­nia umowy sprzedaży swo­jego podu­pada­jącego biz­ne­su, który — za sprawą dość intere­su­jącego kat­a­logu — ma dać jemu oraz jego wspól­nikom dostat­nie, ocieka­jące zaje­bis­toś­cią życie. Dokład­nie w tym samym momen­cie Richie cud­own­ie przeży­wa katas­trofę budowlaną. I postanaw­ia odmienić życie. Zry­wa umowę sprzedaży, wywala na bruk swoich łow­ców tal­en­tów i postanaw­ia zre­wolucjoni­zować pop­kul­turę wpuszcza­jąc do niej powi­etrze w postaci brzmień z moc­nego undergroundu.

Bez kolory­zowa­nia, bez nacią­ga­nia fak­tów. Kokaina, seks, prze­moc, morder­st­wa, tus­zowanie swoich wys­tęp­ków, łapów­ki, mafia i układzi­ki. Z Nowym Jorkiem w tle i fenom­e­nal­ną muzyką w głośnikach.

Choć wątek hiphopowy się tu pojaw­ia, to “Vinyl” sku­pia się przede wszys­tkim — lub wręcz wyłącznie — na muzyce gitarowej.

Na kole­jne odcin­ki seri­alu z kat­a­logu HBO czekałem z wyp­ieka­mi na twarzy, zary­wałem noce na ich oglą­da­niu i odczuwałem głód w oczeki­wa­niu na ciąg dal­szy historii.

Mniej więcej w tym momen­cie trafiłem na zapowiedź “The Get Down” i… zwar­i­owałem. Bo trail­er przy­woły­wał w pamię­ci najlep­sze, klasy­czne filmy hiphopowe z lat osiemdziesią­tych — “Krush groove”, “Wild­style”, “Beat street” czy doku­men­talne “Style Wars”.

The Get Down

Pro­dukc­ja pier­wszego sezonu tego seri­alu pochłonęła 120 mil­ionów dolarów.

Pre­miera odbyła się w połowie sierp­nia i — co typowe dla Net­flixa — udostęp­niono od razu sześć odcinków. Nie jest to jed­nak pełen sezon (jak miało to miejsce z “House of cards”), ale pier­wsza połowa. Dru­ga par­tia ma się pojaw­ić w 2017.

Na wciąg­nię­cie udostęp­nionych odcinków wystar­czyła jed­na deszc­zowa niedziela. Stało się tak za sprawą trzech ele­men­tów tego seri­alu: muzy­ki, niezwykłego odt­worzenia kli­matu tam­tych cza­sów oraz archi­wal­nych nagrań doku­men­tu­ją­cych życie Afroamerykanów w lat­ach siedemdziesiątych.

Chy­ba się do tego Państ­wu nie przyz­nawałem, ale… lubię dis­co. Te soczyste, pełne groove’u, dyskotekowe brzmienia czer­piące garś­ci­a­mi z funkowych i soulowych klasyków. W wyko­na­niu The Sal­soul Orchestry, Earth, Wind & Fire, Don­ny Sum­mer czy Chic. Doda­j­cie do ścież­ki dźwiękowej wszys­tko co najlep­sze w muzyce lat 70-tych (Mar­vin Gaye, Nina Simone, Ste­vie Won­der, Cur­tis May­field, The Jimi Cas­tor Bunch) i dosta­je­cie ser­i­al z najlep­szą ścieżką dźwiękową z jakim miałem do czynienia kiedykolwiek.

“The Get Down” jest kole­jnym — po choć­by wymienionym “Viny­lu” czy chóral­nie opiewanym ostat­nio “Strager Things” — seri­alem dopra­cow­anym w naj­drob­niejszym szczególe scenografii czy kostiumów. Więk­szość scen spoko­jnie możn­a­by wmon­tować w “Wild­style” i po nada­niu im odpowied­niego efek­tu dzi­a­da symu­lu­jącego stare nagranie trud­no było­by odróżnić frag­men­ty współczesne od tych sprzed trzy­dzi­es­tu lat.

A sko­ro już przy starych nagra­ni­ach jestem — obec­ność archi­wal­nych scen doku­men­tu­ją­cych to co się dzi­ało w tam­tych cza­sach na uli­cach jest dla mnie najwięk­szą wartoś­cią dodaną tego seri­alu. Zasad­nic­zo — to właśnie one pokazu­ją, że życie uliczne życie nie było wtedy sielanką.

Nie jest kolorowo

W zupełnym prze­ci­wieńst­wie do tego, jak próbu­ją kre­ować ją twór­cy “The Get Down”. Niby jest straszno, niby niebez­piecznie — narko­ty­ki, morder­st­wa i prze­moc i gen­er­al­nie “życie to nie je baj­ka”, ale jed­nak przez więk­szość cza­su sce­narzyś­ci prowadzą opowieść tak, że w sum­ie to jest spoko.

Patrząc na charak­terystykę postaci — sztam­pa goni sztampę.

Na pier­wszym planie mamy do czynienia z młodym, osie­ro­conym przez obo­je rodz­iców, niezwyk­le utal­en­towanym czar­nuchem, które­mu pisane jest wyr­wanie się ze slum­sów. Albo ulicznego cwa­ni­a­ka, który za sprawą muzy­ki, chce wyjść z przestępczego półświat­ka, ale równocześnie legal­nie nie jest w stanie zaro­bić na życie. Lub też niezwyk­le uzdol­nionego artys­tę, który trafia do homosek­su­al­nego środowiska…

Z dal­szy­mi plana­mi wcale nie jest lep­iej. Chodzą­cy po domu w majtkach konkubent ciot­ki, który wiecznie narze­ka na jed­nego z bohaterów i obiecu­je, że pewnego dnia zro­bi z niego fac­eta. Rodz­ice dzieci­aków para­ją się najbardziej stan­dar­d­owy­mi czarnoskóry­mi zawoda­mi — właś­ci­ciele bar­ber­shopu, sza­lony sak­so­fon­ista czy naw­ied­zony kazn­odzie­ja (oczy­wiś­cie z mroczną przeszłoś­cią). Do tego wiel­ka, czeko­lad­owa mamuś­ka jako głowa mafi­jnej rodziny, jej synalek play­boy czy zgry­wa­jące twardzieli dzieci­a­ki jako członkowie niebez­piecznych gangów…

No, murzynie — proszę cię. Czy mogło być bardziej oczywiście?

Ser­i­al przez więk­szość cza­su zupełnie nie trzy­ma w napię­ciu. Jak­bym oglą­dał “Cud­owne lata” z fabułą osad­zoną w slum­sach. Przez wszys­tkie sześć odcinków czekałem na moment, aż które­muś z głównych bohaterów przy­darzy się coś złego — ktoś zginie, albo wpad­nie i pójdzie siedzieć, albo w ogóle coś nie pójdzie tak jak założył. I nic. Ich dro­ga do celu, choć może nie usłana płatka­mi róż, jest jed­nak pros­ta. A oglą­da­jąc finałową scenę czułem się, jak­bym oglą­dał film z Bol­ly­woodu. Był śpiew, były tańce, była radość…

Ale szcz­erze mówiąc — dla tej ostat­niej, najważniejszej dla pier­wszej częś­ci sezonu sce­ny warto było wytr­wać w oglą­da­niu. Bo w niesamow­ity sposób odd­a­je kli­mat hiphopowych imprez oraz składów tam­tych cza­sów. I mam nadzieję, że w dal­szej częś­ci The Get Down Broth­ers częś­ciej będą dochodz­ić do głosu.

Czy warto poświę­cić kil­ka godzin swo­jego cza­su na tę pro­dukcję Net­flixa? Jeśli z kul­turą hiphopową jesteś na baki­er, to pewnie nie prze­brniesz przez pier­wszy, pół­tor­agodzin­ny odcinek w całoś­ci. Jeśli twór­c­zość Grand­mas­ter Flasha czy Sug­arhill Gang nie jest Ci obca, to pod­powiadam — kole­jne odcin­ki przyswa­ja się dużo lep­iej. Nie jest to może majster­sz­tyk, ale współcześnie jed­na z ciekaw­iej cofa­ją­cych do tam­tych cza­sów produkcji.

Na koniec zostaw­iam Was ze świet­nym remik­sem mojego człowieka War­sona, który wziął na warsz­tat jeden z kluc­zowych utworów w fab­ule “The Get Down”:

https://soundcloud.com/warson/the-get-down-soundtrack-set-me-free-warson-remix-free-download