Pierwszy raz o napisaniu tego tekstu pomyślałem pod koniec 2014. I szczerze przyznam, że na prawdę nie miałem ochoty go pisać…
Ale w Waszych listach do redakcji tego bloga wciąż przewija się ta sama kwestia. Wraca wręcz niczym bumerang. Czyli chyba jednak macie ochotę o tym przeczytać. No, to mówię jak jest…
Ostatnio mocno ociągam się z publikowaniem nowych tekstów. I przyznać muszę, że źle mi z tym zaniedbywaniem Was. I dzisiaj Wam tę chwilową pauzę chciałbym wyjaśnić.
Dwa minione tygodnie były dość szalone i mocno pochłaniające czas. Obiecać mogę jednak, że pod względem gromadzenia materiałów na blogaska nie był to czas zmarnowany.
Poniższy tekst sponsorowany jest przez producentów lukru i wazeliny.
Jeśli po pierwszych dwóch akapitach odejdzie Ci ochota na dalszą lekturę, to nadrób sobie zaległości i zajrzyj do ostatniej Piąteczki albo posłuchaj Sztosów.
Dziękowałem Wam już wczoraj. Ale po prostu muszę to z siebie wyrzucić.
Tarzam się dziś w brokacie i ociekam zajebistością.
A to wszystko dzięki Wam i życzeniom, które spływają od samego rana.
Wynik ostatnich wyborów mocno spolaryzował moje otoczenie.
Stoję z boku i przyglądam się temu wszystkiemu w umiarkowanym milczeniu. Czekam na informację, z której wynikać będzie, że Polska w ruinie to efekt dobrej zmiany. A może się tak nie stanie? Bo przecież ministerstwami zarządzają sami specjaliści.
Ideę tworzenia kolekcji próbował zaszczepić we mnie Dziadek — zaprawiony filatelista.
Miłością do znaczków nie zapałałem nigdy, ale i sam kilka razy za tworzenie własnych zbiorów próbowałem się zabierać. Ale ani minerały, ani tym bardziej zagraniczne karty telefoniczne na długo w moim życiu nie zaparkowały.
Inaczej rzecz się miała z płytami.
Muszę Wam wyjawić pewną rzecz.
Od około prawie dwóch miesięcy bierzecie udział w pewnym eksperymencie. Żeby nie było za wesoło powiem otwarcie — jako czytelnicy nie wypadacie w nim najlepiej…
Oszczędziłem Wam bożonarodzeniowych specjałów. Ale podsumowania są moją tradycją od dobrych pięciu lat (Diggin, Exformers i tu), a i w tym roku ich nie zabraknie.
Ale pozwólcie najpierw, że rozliczę się z ostatnimi dwunastoma miesiącami. I przywitam dwanaście kolejnych.
Im więcej czasu poświęcam blogowi, tym mniej czasu mam na śledzenie bieżących wiadomości.
Tak. Blogowanie jednak przynosi profity.
Na przestrzeni ostatnich lat nasze społeczeństwo zrobiło ogromny postęp w temacie postrzegania graffiti. Zaczynamy doceniać ludzi tworzących sztukę przy użyciu puszki z farbą. Coraz więcej osób zaczyna rozumieć różnicę między niszczeniem miejskiej przestrzeni a sztuką. I przestajemy stawiać znak równości pomiędzy słowami „graffiti” i „wandalizm”.
Ale mimo wszystko jedno w temacie street artu się nie zmieniło. To nadal dzieła z określoną datą przydatności.
Czytaj dalej »Graffiti to sztuka z określoną datą przydatności
Chwilę temu wspominałem Wam o pewnej wojnie podjazdowej. Batalii toczonej o miejsca parkingowe pomiędzy sąsiadującymi ze sobą wspólnotami mieszkaniowymi.
Otóż historia ta ma dalszy ciąg. Ale zamiast jak bohater filmów Barei, zaczynam się czuć jak Adaś Miauczyński. Z “Dnia świra”.
Temat zamachów terrorystycznych powraca jak bumerang.
Ale pierwszy raz obserwuję w mediach społecznościowych taką falę nienawiści skierowaną w stronę osób, które solidaryzują się z ofiarami…
Jeżeli wierzyć licznikowi na Fejsie, w ciągu dwóch dni wspólny klip Sokoła, Lindy i Johnniego Walkera został już wyświetlony ponad 1,2 miliona razy.
Ten klip mógłby znaleźć się w poniedziałkowych Sztosach. Miał znaleźć się w jutrzejszej Piąteczce. Ale okazuje się, że mam do powiedzenia na jego temat tyle, że starczy na osobny tekst.
Zatem: smacznego.
Miesiąc temu przeprowadziliśmy się. Choć Prądnik Czerwony kojarzyć się może raczej z blokowiskiem, to udało nam się znaleźć mieszkanie w jednym z dwóch bloków stojących na… Czytaj dalej »Wspólnota mieszkaniowa czyli bareizmy wiecznie żywe
Siedzę w ciemnym pokoju. W absolutnej ciszy. Kursor mruga bez opamiętania, a ja nie wiem o czym w ogóle chcę tu napisać.
Wiem tylko, że chcę, żeby zabrzmiało poważnie.
Miałem w planach nie roztrząsać tego w jakiś szczególny sposób. Nie robić dramatów, nie wylewać żali. Ale prawda jest taka, że nie było drugiego miejsca na Ziemi, które w równym stopniu bym kochał, jak i nienawidził.
I pożegnać się z nim w jakiś sposób muszę.
Przeprowadzki dzień czwarty.
Karola mając swój strategiczny plan idealnego rozładowania zawartości przywiezionych kartonów przystępuje do czynów. Nie chcąc wchodzić jej w drogę, idę ułożyć płyty na półce.
Czytaj dalej »Gary move out
O mojej aktywności na Fejsbuku pisałem tu już niejednokrotnie.
Czasem wspominałem również o tym, że posiadam fanpejdża. Dzisiaj opowiadam trochę o jego historii, odpowiadam na pytanie po co jest mi on oraz podpowiadam jak w gąszczu fejsbukowych treści nie gubić tych ode mnie.