Osadzona w latach siedemdziesiątych historia kilku czarnoskórych kumpli, którzy pokochali miłością najszczerszą raczkującą i jeszcze nie zamkniętą w żadnych sztywnych definicjach kulturę hiphopową to rzecz, na którą czekałem śliniąc się niemiłosiernie.
Czy coś mogło pójść nie tak?
Uwaga: będą spoilery. Delikatne. Ale jednak będą.
Ekipa Jeźdźców powraca, by wyciąć kilka nowych nieprzewidywalnych trików.
Ale czy warto wybrać się na ich nowe przygody do kina?
Od dłuższego czasu miałem ochotę zabrać się za temat perełek nowej architektury w różnych częściach naszego kraju.
Okazuje się, że już to ktoś zrobił za mnie. W epicki sposób.
Czytaj dalej »Podaj popkorn: Polska dobrze zaprojektowana
Wczoraj w auli krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych miała miejsce premiera filmu dokumentalnego podsumowującego projekt Alpine Wall Tour.
A że był to film niezwykły, to chciałbym Wam o nim dwa słowa opowiedzieć.
Opis tego projektu miał trafić do wczorajszej Piąteczki. Ale w trakcie jej tworzenia opis rozrósł się do tak dużych rozmiarów, że postanowiłem poświęcić mu dedykowany post.
Publikuję w ramach filmowego cyklu Podaj popkorn, ale nie dajcie się zwieść. Jest tu też o muzyce!
Zatem… Oto on.
Są takie filmy, których obejrzenie od kilku lub kilkunastu lat — z nieznanych mi do końca powodów — odkładam na później. Ostatnio zacząłem nadrabiać te zaległości.
W niektórych przypadkach mam do siebie żal, że sięgnąłem po nie tak późno. A w innych… mam do siebie żal, że w ogóle po nie sięgnąłem.
W miniony poniedziałek w Sali Obrad Urzędu Miasta Krakowa odbyła się debata na temat potrzeby street artu w Grodzie Kraka. Uczestniczyli w niej przedstawiciele władz miasta oraz zaproszeni goście — reprezentanci Łodzi, Gdańska, Warszawy i Katowic, czyli miast, w których z sukcesami sztukę uliczną udało się wkomponować w miejską przestrzeń.
Całe wydarzenie było dramatem w trzech aktach. Taka piękna katastrofa.
I tak też postaram się je zrelacjonować.
Czytaj dalej »Czy Kraków potrzebuje murali? Relacja z debaty
Wstyd przyznać, ale dawno nie byłem w kinie. I nowe przygody 007 wydawały się być dobrą okazją, żeby to zmienić.
Od kilku dni na moim Fejsbuniu przetacza się fala skrajnych opinii — od peanów po hejty. Dołożę zatem swoje trzy grosze.
Było na polskim rynku wydawniczym kilka tytułów, które próbowały wyznaczać nowe trendy w kulturze: Machina, Hiro, Aktivist…
W formie drukowanej przetrwał tylko ten ostatni. I to właśnie jego autorzy stworzyli Nocne Marki, które stały się marką samą w sobie. Odbywające się od ponad dekady coroczne podsumowanie najważniejszych wydarzeń w sferze kultury i rozrywki.
W tym roku czytelnicy i internauci mogą wybrać artystę, wydarzenie oraz miejsce roku. Oto moje typy.
Dziś jest dzień, w którym wkraczamy w przyszłość. Dokładnie do dnia dzisiejszego Marty McFly przeniósł się w czasie. Nie zastał samo wiążących się butów, ani latających samochodów, a hoverboard znajduje się w fazie prototypu.
Ale z pewnością powitaliśmy go godnie. Bo od rana w mediach społecznościowych trwa gorączka na punkcie “Back to the future”. A z Fejsbuka widzę, że czeka nas też trochę materiałów w mediach tradycyjnych.
A ja dziś odgrzebuję kilka muzycznych obrazków, w których pojawia się legendarny pojazd z “Powrotu do przyszłości” — DeLorean.
Część z Was podobno zagląda tu głównie — lub wyłącznie — dla muzyki.
Zatem, Wy którzy jesteście tymi właśnie, macie nowy “cykl”. Standardowo — bez żadnej konkretnej obietnicy regularności. Tym razem — bez komentarza.
Ot, po prostu — ostatnio znalezione dźwięki. Najnowsze i te starsze. To, co aktualnie odtwarzam częściej niż trzy razy. Bardzo subiektywnie i bez żadnego konkretnego uzasadnienia.
A żeby trzymać się pewnej konwencji — wnętrze każdego posta składać się będzie z utworów pięciu.
Smacznego.
Taco. (…) Taco. (…) Taco Hemingway.
Taco. Taco. Taco. Taco. Taco
Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco. Taco.
Najpierw dostałem linka do wywiadu z autorem. Od znajomego, który z branżuni się już trochę wymiksował. Potem dostałem od niego książkę. Jemu wystarczyła na dwa dni lektury. Mi w sumie też.
Nie spodziewajcie się tu rzetelnej recenzji. Raczej kilku luźnych przemyśleń. Ale spróbuję odpowiedzieć na pytanie: czy było warto? Albo i nie.
To miało być jedno z najważniejszych wydarzeń koncertowych w moim tegorocznym kalendarzu.
Niestety — wysokie oczekiwania zderzyły się z rzeczywistością. Dziś w kilku gorzkich słowach o festynie w Zabrzu.
25 czerwca startuje 25 edycja Festiwalu Kultury Żydowskiej. Większość krajan kojarzy z dwiema rzeczami — koncertem na Szerokiej i żydowskim jazzem czyli muzyką klezmerską.
Przyglądam się festiwalowemu rozkładowi jazdy od kilku lat i choć zawsze te klezmerskie dźwięki dominowały, to co roku udawało mi się znaleźć jakąś nowobrzmieniową perełkę. A to SoCalled z C‑Rayz Wallzem w chórkach, a to Matisyahu akustycznie, a to Abraham INC czy The Apples.
Dziś przegląd przez wykonawców, którzy przykuli moją szczególną uwagę. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć większość z nich w najbliższych dniach w Krakowie.
Rozmawiając ze spotkanym na koncercie Limp Bizkit usłyszałem, że jest to ostatni z zespołów z jego listy kapel do zobaczenia na żywo i teraz czuje się koncertowo spełniony.
I zacząłem się zastanawiać: czy mogę powiedzieć to samo?
Ostatnio rzekłem:
Vincent Vaughn kojarzy mi się z kinem niskich lotów. Kojarzę go głównie z mniej abitnych komedii.
No więc… od 21 czerwca moje podejście może zmienić się diametralnie.
Udany napad kończący się wyrolowaniem jednego z członków, który przez kolejne 90 minut postanawia odzyskać co jego.
Znany z nieco lepszych filmów akcji mięśniak — Jason Staham, ładna dupeczka w postaci Jenifer Lopez i rozpoznawalne twarze w drugoplanowych rolach (szwagier z Breaking Bad i Bunk z The Wire). Plener zdjęciowy na Florydzie.
Brzmi jak niezły plan na piątkowy wieczór.
Czyżby?