Dla trzydziestolatków z hiphopową przeszłością to może być film ważny. Możliwe, że nie zapadnie szczególnie w pamięć. Ale może zostawi z kilkoma refleksjami.
Dużo tych “może”. Przejdźmy zatem może do mojego podsumowania.
Czytaj dalej »Podaj popkorn: “Adult Rappers” czyli rap to nie zabawa już
Polskiemu rapowi poświęciłem dwie dekady mojego życia. Nie jestem ekspertem, bo śledzę go bardzo wybiórczo. I kocham go miłością płonną, choć coraz częściej dochodzę do… Czytaj dalej »Nie rozumiem współczesnego rapu
Pokażcie tę aplikację rodzicom. Bo nowy produkt od Google’a to chyba najszybszy sposób na przeniesienie analogowych druków do postaci cyfrowej.
Czytaj dalej »PhotoScan. Czyli skaner zdjęć od Google’a
Imprezy z serii “J Dilla Tribute” mają w Krakowie dobrą tradycję.
To w ich trakcie zawiązał się superprojekt Mako Boko, w ramach którego na jednej scenie można oglądać wspólnie jammujących Jima Dunloopa, Daniela Drumza, Mr. Krime’a, Pata Patenta i Admirała DMC.
W ostatni wtorek w Poli (czyli dawnej Poligamii) napisał się kolejny rozdział. A był nim koncert Illa J.
Okazuje się, że tygodniowy odpoczynek od Piąteczek był dobrym pomysłem.
Archiwum linków spuchło do dość pokaźnych obszarów. W trakcie selekcji materiałów zrodził się temat na osobny chyba całkiem fajny post, a i z wyborem pięciu smaczków nie miałem większych problemów.
Zatem: oto one. Smacznego.
Weekend — start.
Ostatnio mądra osoba powiedziała mi, że muszę popracować nad własną systematycznością i konsekwencją w realizacji poczynionych planów.
Skoro tak, choć czasu na cokolwiek ostatnio mało, a dziś piątek to czas na piąteczkową Piąteczkę. Numer osiem. Zapraszam.
Nim podsumuję kwietniowe podróże po muzycznym wszechświecie, winien jestem Wam rozliczenie się dźwiękami, które towarzyszyły mi w marcu.
W poście tym przeczytać będziecie mogli o płytach wydanych pięknie, tych co pięknie miały wyglądać, a okazały się niefunkcjonalne i o zespole odkrytym dzięki Spotify… Bez przydługich wstępów — zapraszam!
Jest czwarta trzydzieści nad ranem. Wsiadam do taksówki, która pomoże mi dostać się na dworzec, by złapać pierwszy pociąg relacji Kraków — Warszawa. Po zatrzaśnięciu drzwi z głośników wita mnie znajomy głos Adama Ostrowskiego. Następny utwór i znów znajomy głos — tym razem Dużego Pe wywołują lekki uśmiech zadowolenia na mojej twarzy. Po rzucie okiem na kierowcę, stwierdzam że nie wygląda on na fana polskiego rapu, ale cóż… Nie pozostaje mi nic innego, jak się tylko cieszyć — przecież nie często spotykam się z taką selekcją u taryfiarzy. I nagle… Dżingiel RMF Maxxx sprowadza mnie na ziemię niczym silny cios w potylicę. Żegnam się z kierowcą w towarzystwie śpiewu Grzesia Markowskiego z Perfectu, trzaskam drzwiami i… zaczynam zastanawiać się nad dzisiejszą sytuacją w polskim rapie.
Czytaj dalej »“Kondycja polskiego rapu”, czyli tekst co stał się sucharem
