Przed Wami trzecia część koncertowania podsumowania roku.
Z każdym kolejnym nieopisanym dotąd koncertem akapity stają się coraz dłuższe… Jeśli nadal tu ze mną jesteście, to chyba nie macie nic innego do roboty.
Tak czy inaczej — jeśli jesteś wyznawcą zasady TL;DR to zapraszam na Kwejka. A jeśli nadal masz ochotę trochę poczytać, to klikaj dalej.
Na podstawie koncertowych frekwencji w ostatnim czasie dochodzę do wniosku, że syndrom inżyniera Mamonia wciąż jest tak bardzo prawdziwy… I dotyczy nie tylko głównego nurtu, ale widoczny jest również w podziemiu.
Ludzie wolą słuchać piosenki, które znają. Dlatego znani i lubiani, choć nie zawsze na to zasługują, wypełniają sale koncertowe po brzegi. A kocury na dorobku występują dla garstki osób.
Ma to swoje plusy. O czym po raz kolejny przekonałem się w sobotę w Poli.